Władca Teb nie pozostaje nieczuły na los swego ludu:, „wiem biedne dziatki! Nienowe o dzieje! Na równi z wami, lecz srożej boleję. Każdy z was płacze jedynie nad sobą. Ja – nad pospólną i własną żałobą”, „bardziej mnie nęka cierpienie ludu niż własna udręka”.

„ja zaś przysięgam zgodnie z boga wolą pomścić zmarłego. Niechaj sprawcy czynu – wielu lub jeden – nędzną śmiercią zginą! Klnę także siebie! Jeśli za mą wiedzą w domu mym goszczą i za stołem siedzą, aby to samo mnie, co ich spotkało”. W tych słowach, Edyp ukazuje się nam, jako człowiek praworządny, sprawiedliwy, ale i rządny zemsty.
Edyp, co prawda zdaje sobie sprawę z gwałtowności swego charakteru, ale równocześnie uważa, że w tej konkretnej sytuacji jego wybuch i gwałtowność są w pełni uzasadnione:, „a któż by nie dał się ponieść gniewowi, widząc, jak własnym pomiatasz ty krajem?”

Rozmowa z Terezjaszem ukazuje nam jeszcze jedną negatywną cechę charakteru króla – pychę:, „kto w nieprzebytej nocy, jak ty brodzi, ni mnie, ni komu innemu zaszkodzi”, „czyś wróżbę kiedy wygłosił prawdziwą? Kiedy u wrót tych gadające dziwo legło, zagadkę czyś rozwiązał? Powiedz! Zrobić to musiał przygodny wędrowiec! (….) Lecz w kim się pomoc znalazła? W Edypie, który bez ptaków, o własnym dowcipie, dał dziwu rady”.

Początkowo bohater przyjął postawę, że najlepszą obroną jest atak:, „im szybszy atak, tym szybsza obrona. Kto tu ubiegnie wroga, ten pokona”.

Wstydzi się swych czynów:, „po raz ostatni spójrz na świat podniebny, ty, coś go splamił w sposób tak haniebny. W haniebnej rui pławiłeś się z żoną, haniebnym czynem dostąpiłeś tronu”.

gardzi samym sobą:, „takiej ohydy już żaden śmiertelnik po mnie dźwignie”. Ojcobójstwo i kazirodztwo, to najcięższe grzechy człowieka i bohater zdaje sobie z tego sprawę:, „o! bodajbym w dzieciństwie zmarł i krwią się bliskich nie zmazał! Nie byłbym ojca – o wino win! – zgładził, ni matki zapłodnił, a dziś jam łotr i łotrów syn”.

Jego stosunek do żony określony jest zaledwie w kilku zdaniach:, „czego zażąda, to uzyskać może”, „ złożę brzemienia część na twe ramiona. Bo któż w nieszczęściu jest bliższy niż żona?”, „do ciebie zatem (Kreona) z prośbą i nakazem zwracam się takim: tę w domu pochowaj, boś jej najbliższy”.

był niewątpliwie czułym, troskliwym i opiekuńczym ojcem, świadczyć mogą słowa, które kieruje do Kreona tuż przed opuszczeniem Teb:, „co do mych synów – nie obarczę żadną o nich cię troską. Chłopcy! Nie przepadną! Lecz o dzieweczki, (….) zatroszcz się ty o nie!”, „ni dom sądzony wam, ni mąż, ni dziecię. Tułać się może wypadnie po świecie. Nie dopuść tego, szlachetny Kreonie, by po jałmużnę wyciągały dłonie! Lecz skoro ojciec ich skończył tak marnie, ty go im zastąp i ty je przygarnij! Nie znajdą nigdzie miłosiernej duszy, jeżeli ciebie ich bieda nie wzruszy”.